Portrety pamięciowe mogą odegrać kluczową rolę w niejednym śledztwie. Jednak prawdziwą sztuką jest wydobycie od zszokowanego świadka danych potrzebnych do stworzenia obrazu przestępcy. Praca ta wymaga nie tylko wielkich umiejętności, ale i ogromnej cierpliwości. Czy oprogramowanie komputerowe pomaga policji w tego typu sprawach?

Brytyjski specjalista (zachowujący anonimowość, z powodu skuteczności swoich portretów) nie wierzy w komputerowe wspomaganie tworzenia portretów pamięciowych.

Jego zdaniem, powodem, dla którego metody komputerowe często produkują twarze zupełnie nieprzypominające prawdziwych przestępców jest to, że policjant, który pracuje z komputerem nie jest artystą. Nie rozumie on podstawowych praw, takich jak np. stworzenie zbyt długiego nosa, automatycznie sprawia wrażenie, że usta są za nisko - wyjaśnia specjalista.

Kolejnym ograniczeniem jest predefiniowana liczba wzorów ust, oczu, etc. Czasem okazuje się, że żaden z nich nie odpowiada wspomnieniom świadka, ale przecież portret przestępcy musi mieć jakieś usta...

Specjalista daje kilka wskazówek, jak rozpocząć współpracę i zbieranie informacji do stworzenia dobrego portretu. Najpierw należy przygotować na to świadka poprzez prośbę o opisanie otoczenia, w którym dokonało się przestępstwo. Następnie wchodzimy w fazę pierwszego szkicu i dopiero po całkowitym jego ukończeniu, specjalista pokazuje go świadkowi.

Takie rozwiązanie chroni świadka przed sugestią, że tworzony portret oddaje rzeczywistość. Dopiero w tym momencie, już wspólnie, nanoszone są poprawki. Często, efektem końcowym wspólnej pracy jest - jak twierdzi anonimowy specjalista - płacz świadka, który nie zdawał sobie sprawy, że zapamiętał tak wiele.

Jak widać, nawet najbardziej specjalistyczne oprogramowanie komputerowe nie zawsze się sprawdza. Niektóre czynności są na tyle skomplikowane, a w dodatku wymagają tak wielkiej intuicji, ludzkiego wyczucia i wrażliwości artysty, że nawet najlepsze maszyny nie są w stanie się z nimi uporać.