Podczas zakupów w supermarkecie przechodzisz koło półki z chipsami. Wszystkie potrzebne produkty spożywcze masz już w koszyku, jednak patrzysz na z pożądaniem na regał obok. W głowie masz wizję relaksującego wieczoru przed telewizorem, z paczka chipsów w ręku. Wizja ta sprawia ci przyjemność i masz pewność, że zjedzenie wybranej przekąski napełni cię radością. Wyciągasz rękę, chwytasz jedno z największych opakowań i wrzucasz do koszyka. Ile razy podobny scenariusz rozegrał się podczas twoich zakupów? Czy po spełnieniu wspomnianych wizji byłeś aż tak szczęśliwy i zaspokojony, jak myślałeś? A może od nocnego podjadania, znowu rozbolał cię brzuch? Przecież wiedziałeś, że chipsy o tej porze ci nie służą. Dlaczego więc znów po nie sięgnąłeś?

Czy zastanawialiście się kiedyś, w jakim celu powstała szkoła? Być może wasza odpowiedź brzmiała, że w szlachetnym celu pozbycia się wśród społeczeństwa analfabetyzmu. Jednocześnie wydaliście pewnie osąd, że z samym systemem nauczania jest coś „nie tak”. Jednakowe podejście do wszystkich uczniów, takie same zasady oceniania, pomimo zgoła innych predyspozycji. Jeżeli jednak taka myśl nigdy nie zrodziła się w waszej głowie, systemowi należą się gratulacje. Dlaczego? Zaprogramowanie was, podczas obowiązkowej nauki w szkole, na obywateli ślepo podążających za masą oraz niemyślące samodzielnie jednostki - przebiegło pomyślnie. Żeby wyjaśnić oraz zrozumieć tak ostrą falę krytyki względem szkolnictwa, musimy cofnąć się o około 200 lat.

Najpierw zastanówmy się, czym tak naprawdę jest pasja. Według definicji, to czynność, którą wykonujemy w czasie wolnym, w celach relaksu. Jak zatem do tego stwierdzenia maja się wszystkie hasła pokroju: „Niech praca będzie twoją pasją!”? Oczywiście, zdarzają się przypadki, kiedy zawód, który wykonujesz wiąże się z twoimi zainteresowaniami. Jednak czy warto łączyć ze sobą te dwa pojęcia? Psychologowie twierdzą, iż nie zawsze jest to dobrym rozwiązaniem. W innym przypadku, może to prowadzić do pracoholizmu lub utraty przyjemności z wykonywanych zadań.