dawno nikt tu nic nie pisał. Odgrzebałam adres i wspomnienia dzisiaj:- ). Dziękuję za pozdrowienia, mam nadzieję, że masz się dobrze. Ja studiuję sobie, poznaję nowych ludzi i jak tylko pogoda pozwala- robię aniołki na śniegu. Trzymaj się ciepło w zimowe mrozy.

nic nowego? bywam tu regularnie...i czekam...nie zawiedż mnie młodzieńcze.

nie szalej tak chłopaku.... dziekuje....

:*** [czyt. tęsknię]

Znamienna to cecha ludzkiego życia, że od wieków i w różnych częściach świata żyli ludzie, kórzy tak jak chyba każdy z nas pytali o sens i cel życia, zastanawiali się, skąd zdobyć mądrość, co to znaczy kochać...
Do dzisiejszych czasów przetrwały różne odpowiedzi, różne koncepcje, ale to od nas zależy, które nazwiemy ''mądrymi'' albo ''natchnionymi'', z którymi się zgodzimy, a nawet utożsamimy, które nazwiemy także ''naszymi''
Każdy z nas jest rzeżbiarzem swego życia. Według posiadanej, a jeszcze lepiej; stale nabywanej wiedzy nasze życie stopniowo staje się arcydziłem bądz kiczem.
Cytając więc, rozmyślaj, sprawdz, zaneguj lub przyjmij to, o czym mówią od wieków...Być może poprzez cichą kontemplację tych zdań każdy z nas zaczerpnie nieco ich mądrości i wykorzysta póżniej w swoich decyzjach, swoim postępowaniu - W SWOIM ŻYCIU.
niepowtarzalny blog...pozdrawiam

Jak pisał niegdyś jeden z moich mistrzów: "wolność, to ograniczona konieczność"... Wyzbyliśmy się konieczności... Gratulujmy sobie i innym, którzy toczą nasz Syzyfo-gruzino-robusiowy kamień. Tych szczęśłiwych w momencie, gdy on stacza się w mroczne czeluści szarości wszystkich odcieni, tuż przed osiągnięciem świetlanego wierzchołka, nad którym już tylko pustka. Choćby tylko dla tej świadomości warto żyć... Ad astra*

"Czułość"
Patrzy na ciebie zadarłszy główkę do góry
Jesteś jej niebem i twoja twarz stanowi na tym niebie
słońce i niepogodę
Jest małym pisklęciem które chciałoby usiąść wśród
gałęzi twoich ramion
pełna świergotów i tak od ciebie zależna
że wzruszyłoby to nawet serce kamienia
Już tyle lat minęło a w lustrze w które patrzysz
wciąż jawi ci się obraz jej malutkiej
stojącej obok ciebie z zadartą główką
i zapomnianą już dziś prośbą czy pytaniem
na które teraz odpowiedzieć za późno

Julia Hartwig

:**:

Właśnie zachodzi słońce zlizując pomarańcz z dachówek bloku obok. Wkrótce przykryje je noc, a wtedy staną się czarne. Niemalże tak, jak moje stęsknienie za Tobą, które odrodziło się znów w ten weekend, byś ugłaskał je niedzielnym popopołudniem. Dobrze, że nasz cień nie jest czarny i uśmiecha się do nas w kształcie litery "M" (nie napiszę, że jak miłość, bo oszpeci to, co najpiękniejsze prostym skojarzeniem z medialnym bajzlem) lub układa się w śliczne, foremne serce. Lubię tak iść do przodu z Tobą, z każdym dniem, ciesząc się tą niewymiernością, którą otrzymaliśmy od życia. I lubię być tak jak dzisiaj, kiedy śmiejemy się głośno-prosto w twarz lub za plecami, a razem z nami śmieje się tramwaj potykający się o tory i te twarze mijane, spotykane gdzieś między krawężnikami, a ścianami kamienic. Wtulam się w Ciebie całując zmarznięty nosek. Mój Ty tylko Mój. Dachówki powoli zapadają w cień, ja oddam się literom, żeby Ci je oddać, kiedy oddasz mi zeszyt do przechowania:) I liczę: na siebie, że nie skończy się na obietnicy danej samej sobie, iż nie przyznam się Ci, że coś tu dodałam; na Ciebie, że przypadkiem (jak zwykle) to ze mnie wyciągniesz; i ponownie na Ciebie, że gdy tu trafisz za pewien czas, sprawi Ci te kilka liter taką przyjemność, jak mnie dzisiejsze popołudnie..*:

"Sztuka człowieka-to źrenica jego duszy". Cudowanieeee piszesz =)
Żeby Znaleźć w życiu myśl tak niezgłębioną, żeby w niej tonąć w nieskończoność ...

aua
tyle mówi moje ciaBo po dzisiejszym koDcu szkoBy
nie dziaBaja mi polskie znaki
wiesz ten ostatni wiersz z 24 jest niesamowity
a| mnie szarpie tak naprawde
ze z maBej pustej i rudej gBowy ksizniczki
korona spada cyhbotliwym ruchem
with sympathy to harajuku robus* boy
from p-loff pik princess.

poezja jest burzą, gdy poeta cierpi,
gdy bunt, nienawiść, lęk
próbują wydostać się na spotkanie z człowiekiem

poezja jest niebem, gdy poeta karmi się zachwytem,
gdy chwile radości i spełnienia
chcą uciec w zapomnienie

poezja jest nocą, gdy poeta czuje się samotny,
gdy nadzieja daje miejsce zwątpieniu
a sens rozpaczy

poezja jest słońcem, gdy poeta kocha,
gdy jego miłość rozprasza ciemność świata
a jego słowo oświetla drogę szczęścia...

..................................................................................................................... .Czytajac czułam sie tak jak bym sama to pisała .Tysiac mysli wkradało sie do mej głowy powodujac chaos. Uczucia które drzemały już we mnie głeboka, zostały rozbudzone ....

bądź...... sobą..... indiwidualistą.... geniuszem papieru........ tak tworzysz historie....... i wygrywasz z kolejnym dniem..... by znów poczuć kolejną noc........ Powodzenia.... Respect.....

no to przeczytałam, Robunia...... kilka razy....... ładnie, ładnie.... szkoda, że nigdy wcześniej mi tego nie pokazałeś....a teraz całemu światu

Robus przeswietna masz ta stronke:)buzi:)